TUWIMATOR

28 kwiet­nia mie­li­śmy w Tuwi­mie de fac­to dwa dni. Dzień Powi­tań i Dzień Poże­gnań. Dla wie­lu były to ostat­nie chwi­le w miej­scu, gdzie spę­dzi­li czte­ry lata swo­je­go życia. Dla innych — być może — 28 kwiet­nia był pierw­szym (nie­ofi­cjal­nie) dniem w nowej szko­le. Mówiąc krót­ko, żegna­li­śmy absol­wen­tów i wita­li­śmy gim­na­zja­li­stów pod­czas Dnia Otwar­te­go. Foto­re­la­cje z tych wyda­rzeń moż­na zna­leźć na szkol­nej witry­nie inter­ne­to­wej i face­bo­oku, toteż sku­pię się na 27 kwiet­nia, któ­ry był Dniem Przy­go­to­wań. Roz­pi­szę całość w for­mie dra­ma­tycz­nej, gdyż był to dzień, w któ­rym wie­le osób w szko­le otrzy­ma­ło rolę. No i ist­niał scenariusz.

Wystę­pu­ją:

Siła Wyż­sza, Chór uczniow­ski, Ucznio­wie 1 ct kon­kret­nie, Sabi­na, Ucznio­wie 2 et, Pani Wie­sia, Pani Doro­ta, Pan Patryk, Pan Tomasz

AKT 1

(Miej­sce: dzien­nik elek­tro­nicz­ny, 24 kwiet­nia, godzi­na 10:04)

Siła Wyż­sza: W załą­cze­niu prze­sy­łam pro­gram Dnia Otwar­te­go, któ­ry rów­nież wisi już od kil­ku dni w poko­ju nauczy­ciel­skim.  Pro­szę wycho­waw­ców o poin­for­mo­wa­nie klas o tym programie.

AKT 2

(27 kwiet­nia, teren szko­ły, zaawan­so­wa­ne popo­łu­dnie. Pootwie­ra­ne drzwi do klas. Na kory­ta­rzu idą sznur­kiem ucznio­wie; przy­po­mi­na­ją tro­chę mrów­ki. Nio­są to co zdo­by­li na por­tier­ni: płót­na, nożycz­ki, inne rze­czy. Będą deko­ro­wać sale — zamie­nią je w róż­ne kra­je. Sły­chać obca­sy — zapo­wia­da­ją Panią Wie­się, któ­ra przez naj­bliż­sze kil­ka godzin będzie robić w salach noto­rycz­ne inspekcje)

Chór uczniow­ski: Oko wszę­dzie, ucho wszę­dzie. Co to będzie? Co to będzie?

Pani Wie­sia: Nie rób­cie Dzia­dów. Zdą­ży­cie na jutro?

Chór uczniow­ski: Kil­ka rze­czy donie­sie­my rano.

Akt 3

(Deko­ra­cja kory­ta­rza. Balo­ni­ki — grup­ka uczniów z 1 ct prze­ta­cza do nich dwu­tle­nek węgla wypro­du­ko­wa­ny w płu­cach. Od tej pro­duk­cji robią się z począt­ku czer­wo­ni, ale potem już tyl­ko bled­ną. Będą moco­wać balo­ni­ki do listwy na kory­ta­rzu. Na tej samej listwie trzy oso­by z chó­ru uczniow­skie­go zawie­sza­ją duży napis „Wita­my”)

Chór uczniow­ski z 1 ct: Cięż­ko idzie!

Sabi­na: Nie mogę! Nie umię zawią­zy­wać baloników.

Pan Tomasz: Spo­koj­nie. Będziesz dźwi­gać sto­ły. Jesz­cze nie wiem dokąd, bo przez fra­mu­gi te kolo­sy nie przejdą.

Pan Patryk (chwi­lę potem): Sto­ły i rośli­ny trze­ba zabrać, bo tutaj będzie pokaz ani­ma­cji. A tam — hen koło por­tier­ni — będzie pokaz barmański.

Chór uczniow­ski z 1 ct: Ile tych balo­ni­ków? Jak wie­szać? Skąd? Dokąd? Jak? Jak?

(Kory­tarz koło sali 204. Drzwi do sali 204 sze­ro­ko otwar­te. Widać przez nie ogrom­ne ster­ty tek­tu­ro­wych pudeł. Co z nich zbu­du­ją ucznio­wie kla­sy 2 et? Wło­chy? Nepal? Pudło — tutaj będzie Fran­cja. Oj, rośnie Fran­cja ponad czub­ki głów…)

Chór uczniow­ski z 2 et: Potrze­bu­je­my trzech balo­ni­ków w kolo­rach Francji.

Chór uczniow­ski z 1 ct (mocu­jąc do drzwi sali 204): Nie­bie­ski, bia­ły, czerwony!

Pani Wie­sia: Zdą­ży­cie na jutro?

(Na kory­tarz wypły­wa Siła Wyż­sza. Nic nie mówi. Atmos­fe­ra pra­cy nasi­la się)

Akt 4

(Sala na pierw­szym pię­trze — w środ­ku jest jak­by orien­tal­nie, przez salę prze­pły­wa rze­ka. Trój­ka dziew­cząt budu­je kon­struk­cję przy­po­mi­na­ją­cą jakąś kolum­na­dę. Na środ­ku Pani Doro­ta z zasty­głym okrzy­kiem na ustach)

Pan Tomasz: Co tam sły­chać ? Chiń­czy­cy trzy­ma­ją się mocno?

Pani Doro­ta: Tu będzie Taj­lan­dia. Ale mało rąk do pomo­cy. Chłop­cy nie przy­szli pomóc, z Taj­lan­dii robi się nie­zły Meksyk.

Pani Wie­sia (wcho­dzi stu­ka­jąc ener­gicz­nie obca­sa­mi): Zdą­ży­cie na jutro?

Chór uczniow­ski: Kil­ka rze­czy donie­sie­my rano.

Pani Doro­ta (wycho­dząc przed sze­reg uczen­nic): Będzie nawet słoń!

Zakoń­cze­nie

(28 kwiet­nia, szkol­ny kory­tarz. Na kory­ta­rzu 400 gim­na­zja­li­stów. Zaglą­da­ją do sal, aby zwie­dzić Fran­cję, Gre­cję, Mek­syk, Taj­lan­dię, Wło­chy, inne kra­iny… Oglą­da­ją poka­zy — ani­ma­cji oraz bar­mań­ski. Są zain­te­re­so­wa­ni. Gesty­ku­lu­ją. Zaga­du­ją. Przez tłu­my prze­bi­ja się Pan Patryk. Siła Wyż­sza w towa­rzy­stwie nauczy­cie­li odwie­dza poszcze­gól­ne kra­je — kla­sy, oce­nia­jąc ich wystrój, przy­go­to­wa­ne potra­wy i ubio­ry regionalne.)

Pani Wie­sia: Zdą­ży­li.

Siła Wyż­sza: A jakie potra­wy przygotowali!

(Mija­ją kolej­ne godzi­ny… Dzień Otwar­ty zosta­je zamknię­ty oko­ło 14.00).

Tak, wiem. Wię­cej dra­ma­tów nie napi­szę. Pozdra­wiam wszystkich 🙂

23 mar­ca 2017 — Dzień Hote­la­rza i Tury­sty. Aula napeł­nia się ludź­mi. Więk­szość sia­da w fote­lach jako widow­nia naj­now­sze­go szkol­ne­go Wyda­rze­nia. Na jakieś dwie i pół godzi­ny hote­la­rze prze­mie­nią się w fote­la­rzy. Co zoba­czą? Zoba­czy­my, zaczy­na się… Naj­pierw uro­czy­sta część Dnia, w tym powi­ta­nie zapro­szo­nych gości — zaprzy­jaź­nio­nych przed­sta­wi­cie­li biel­skich hote­li i biur podró­ży. Chwi­lę potem za mów­ni­cą logu­je się pro­fe­sor Sto­ec­ker z pod­su­mo­wa­niem sie­dem­na­stu lat Pro­gra­mów Euro­pej­skich w naszej szko­le. W pew­nym momen­cie sąsiad­ka w kolej­nym rzę­dzie zasła­nia mi widok. Gdy odsu­wa gło­wę widzę już inną sce­nę: wrę­cza­nie cer­ty­fi­ka­tów uczniom, któ­rzy poje­cha­li w tym roku na prak­ty­ki zagra­nicz­ne. A potem następ­ne wrę­cza­nie: nauczy­cie­le, któ­rzy pod­czas ferii ćwi­czy­li język angiel­ski w Wiel­kiej Bry­ta­nii dosta­ją świa­dec­twa ukoń­cze­nia kur­su, tzw. Europassy.

Potem roz­krę­ca się zaba­wa i jest git… 🙂 Śpie­wa towa­rzy­stwo, któ­re potra­fi dobrze to robić. Oglą­da­my pokaz mody hote­lar­skiej i tury­stycz­nej — kon­fe­ran­sje­rzy wywo­łu­ją na wybieg recep­cjo­nist­ki, ste­war­des­sy, prze­wod­ni­ków gór­skich i miej­skich oraz „pięk­ne panie poko­jo­we”. Dziew­czy­ny krę­cą w powie­trzu toreb­ka­mi i wywi­ja­ją płasz­cza­mi. Jed­na z pięk­nych pań poko­jo­wych nie wywi­ja, macha za to mio­tłą, spek­ta­ku­lar­nie żuje gumę i praw­do­po­dob­nie nazy­wa się Grze­siek albo Józek, albo ________ (wstaw imię, któ­re ci się podo­ba, i któ­re nie koń­czy się na ‑a). I jesz­cze jeden detal: co dru­gi model obry­wa od kon­fe­ran­sje­ra za to, że nie umie się dobrze ubrać.

W pew­nej chwi­li na auli gaśnie świa­tło. Łapię się za kie­szeń z pie­niędz­mi, ale nie­po­trzeb­nie. Nic z tych rze­czy. Na auli zaczy­na­ją trza­skać fle­sze i wkrót­ce pod sce­ną poja­wia się efek­tow­na cele­bryt­ka w asy­ście foto­re­por­te­rów oraz jej ochro­niarz, pry­wat­nie chy­ba gang­ster.  Wita ich zało­ga jakie­goś samo­lo­tu, czy­li Pani Wio­let­ta oraz Pan Pilot, któ­ry umie dłu­go trzy­mać ręce w powie­trzu. Już wiem: kla­sa III et poka­zu­je scen­kę, w któ­rej linie lot­ni­cze obsłu­gu­ją VIPa! Scen­ka prze­bie­ga z tur­bu­len­cja­mi i koń­czy się bra­wa­mi. Podob­nie reagu­je publicz­ność na ske­cze innych klas trze­cich. Oto na sce­nę wcho­dzi kró­lo­wa w eskor­cie Bor­su­ka, Soko­ła (chy­ba dobrze sły­szę?) i dwóch innych miłych panów ochro­nia­rzy w sty­lu „ręce na maskę i nie kom­bi­no­wać”, któ­rzy nie dopusz­cza­ją per­so­ne­lu hote­lo­we­go do swo­jej pra­co­daw­czy­ni. Auten­tycz­ny śmiech wywo­łu­je tak­że scen­ka, w któ­rej Karo­la i Woj­tas wita­ją kwia­ta­mi i czer­wo­nym dywa­nem same­go Papie­ża. Odtwór­ca roli Dostoj­ne­go Gościa hob­by­stycz­nie ćwi­czy papie­skie gesty przed lustrem albo ma talent… 🙂

Dzień wcze­śniej ist­nia­ło real­ne nie­bez­pie­czeń­stwo, że wizy­ta Papie­ża w cza­sie Dnia Hote­la­rza i Tury­sty nie doj­dzie do skut­ku — pro­blem pole­gał na prze­dłu­ża­ją­cym się Kon­kla­we. Do pró­by przed pre­mie­rą nie doszło, bia­ły dym poja­wia się dopie­ro w Dniu Hote­la­rza i Tury­sty. Nawet nie dym, tyl­ko mała zadym­ka! O ile mi wia­do­mo, zawdzię­cza­my to nego­cja­cjom Kurii Biblio­tecz­nej. Nawia­sem mówiąc, wzią­łem epi­zo­dycz­ny udział pod­czas wspo­mnia­nych nego­cja­cji, gdzie usły­sza­łem kil­ka cie­ka­wych dia­lo­gów. Przy­kła­do­wo, Pani Doro­ta poru­szy­ła temat „sznur­ka” do prze­pa­sy­wa­nia papie­skiej sza­ty, na co uczeń napo­mniał ją, że papież nie zawią­zu­je się żad­nym „sznur­kiem”, tyl­ko „cin­gu­lum”.  No jasne! Jak moż­na pomy­lić sznu­rek z cingulum?

Wróć­my do Dnia Hote­la­rza i Tury­sty… Duże emo­cje wzbu­dza Bieg Kel­ne­rów, szta­fe­ta w któ­rej ucznio­wie prze­ka­zu­ją sobie tacę z fili­żan­ką i inny­mi ele­men­ta­mi zasta­wy sto­ło­wej. Lecą na czas, okrą­ża­jąc aulę. Wła­śnie leci kolej­ny kel­ner. Jeśli on i jego dru­ży­na zbli­żą się do szyb­ko­ści SMSa, to praw­do­po­dob­nie ugry­zą wir­tu­al­ny zło­ty medal. A jeśli nie, to też nie ma pro­ble­mu. Liczy się zabawa.

- Marian, a po co oni biegną?

- Po medal.

- A kto dosta­nie medal?

- Ten pierwszy.

- To po co bie­gnie reszta?

(Marian i Hela oglą­da­ją zawo­dy spor­to­we, kaba­ret Koń Pol­ski)

Z widow­ni sły­szę pro­po­zy­cje, by dodać tor prze­szkód. Suge­ru­je się sko­ki przez tecz­ki i ple­ca­ki. Tyl­ko co zamor­ty­zu­je praw­do­po­dob­ną prze­wrot­kę, sko­ro kel­ner musi biec pro­fe­sjo­nal­nie, tzn. powi­nien jed­ną, unie­sio­ną ręką nieść tacę, a dru­gą trzy­mać scho­wa­ną za ple­ca­mi (w tzw. pozy­cji „nie zale­ży mi na napiwku”)… ?

Mija­ją kolej­ne minu­ty. Na sce­nie poja­wia­ją się rape­rzy, Kon­rad i jego kole­ga, któ­rym poświę­cę w przy­szło­ści osob­ny wpis. Potem zaba­wa się koń­czy i ludzie zaczy­na­ją się roz­cho­dzić. Było sym­pa­tycz­nie. Dni takie jak ten przy­po­mi­na­ją, że bycie razem może być faj­ne, nawet jeśli nie zna­my sąsia­da z fote­la obok. A co do fote­la — pora się z nie­go wydo­stać. Pozdra­wiam wszyst­kich! Pozdra­wiam też, oczy­wi­ście, wszyst­kie oso­by zaan­ga­żo­wa­ne w orga­ni­za­cję Dnia Hote­la­rza i Tury­sty 2017!