Nie­daw­no gru­pa nauczy­cie­li i mło­dzie­ży z naszej szko­ły odwie­dzi­ła Tar­gi Tury­stycz­ne w Ber­li­nie. Byłem cie­kaw tego wyjaz­du, wobec cze­go posta­no­wi­łem zapy­tać o szcze­gó­ły Panią Dyrek­tor, czy­li naszą szkol­ną Panią Kanc­lerz. Bra­ła udział w wyciecz­ce (po raz szes­na­sty), z pew­no­ścią zechce poroz­ma­wiać… O 9.40 w zeszły ponie­dzia­łek zawi­ta­łem w jej gabi­ne­cie, gdzie sta­le powsta­ją jakieś pla­ny i stra­te­gie, a przy­cho­dzą­cy w złym momen­cie zapa­da­ją się przez dys­kret­ną kla­pę w dywa­nie. Sta­ną­łem na jego skraju.

Ja - Czy może­my poroz­ma­wiać? (chrząk­ną­łem w alfa­be­cie Morsa)

Cisza. (Będzie klapa?)

Zno­wu ja — Pani Kanc­lerz, przy­sze­dłem w spra­wie wywiadu.

Pani Kanc­lerz-Dyrek­tor (odry­wa się od swo­jej maszy­ny szy­fru­ją­cej i wska­zu­je mi ele­ganc­kim ruchem ręki krze­sło) — Jakie­go wywia­du, Hans? Obcego?

Ja — Moje­go. Chcia­łem pro­sić o wywiad na temat wyjaz­du na Tury­stycz­ne Tar­gi w Ber­li­nie, gdzie jako ger­ma­nist­ka była pani w towa­rzy­stwie czter­dzie­stu czte­rech uczniów oraz Pani Wie­si i Pana Jaro­sła­wa. Podob­no zali­czy­li­ście spek­ta­ku­lar­ną wsypę.

Pani Dyrek­tor (momen­tal­nie ule­ga roz­ma­rze­niu, jak na kla­śnię­cie dło­ni) — Nie wsy­pę, tyl­ko wyspę. Tro­pi­kal­na Wyspa to naj­więk­sza samo­no­śna (bez pod­pór) hala w Euro­pie. Nie­by­wa­ła atrak­cja. W jej wnę­trzu moż­na się prze­le­cieć praw­dzi­wym balo­nem lub ste­row­cem, jest też naj­wyż­sza zjeż­dżal­nia w Niem­czech. W hali powsta­ła pięk­na lagu­na, las tro­pi­kal­ny i Morze Połu­dnio­wo­chiń­skie (hm… pod­ro­bi­li Chiń­czy­ków — zwy­kle bywa na odwrót…). No i tem­pe­ra­tu­ra. Na zewnątrz było zero stop­ni, a w środ­ku oko­ło trzy­dzie­stu. Pobyt na Wyspie był nie­zwy­kle przy­jem­nym prze­ży­ciem po nocy spę­dzo­nej w auto­ka­rze. Wszy­scy dobrze się bawi­li. Doszło nawet do tego, że opie­ku­no­wie ucie­kli mi na zjeżdżalnię!

Ja — Co było potem? Jakieś punk­ty prze­rzu­to­we, nazwi­ska, adresy?

Pani Dyrek­tor — Po Tro­pi­kal­nej Wyspie dotar­li­śmy do Ber­li­na. Tam spo­tka­li­śmy się z sym­pa­tycz­ną panią prze­wod­nik. Poka­za­ła nam cen­trum, w tym miej­sce, gdzie odby­wa się Ber­li­na­le — naj­więk­szy euro­pej­ski festi­wal fil­mo­wy. To tam roz­da­je się słyn­ne Zło­te Lwy. Nie­ste­ty zapo­mnie­li roz­ło­żyć dla nas czer­wo­ny dywan 🙂 .

Ja — Zwie­dza­li­ście nie­miec­ki parlament?

Pani Dyrek­tor — To była atrak­cja ostat­nie­go dnia. Koło 19.00 po przej­ściu odpra­wy podob­nej do tej na lot­ni­sku zwie­dza­li­śmy Kopu­łę Reich­sta­gu, skąd było widać prze­pięk­nie oświe­tlo­ny Berlin.

Ja — Widzie­li­ście Kanc­lerz Merkel?

Pani Dyrek­tor — Nie­ste­ty nie, ale widzie­li­śmy, gdzie miesz­ka. Pani prze­wod­nik powie­dzia­ła, że jeden z domów pani Mer­kel jest przez Ber­liń­czy­ków nazy­wa­ny Żelaz­kiem. Dru­gi to Pral­ka. Kształ­ty domów przy­po­mi­na­ją te przedmioty.

Ja — Przejdź­my do Tar­gów Turystycznych…

Pani Dyrek­tor — Tar­gi, kolej­na wiel­ka atrak­cja wyjaz­du, zgro­ma­dzi­ły w dwu­dzie­stu sze­ściu halach dzie­sięć tysię­cy wystaw­ców ze stu dzie­więć­dzie­się­ciu państw świa­ta. Nasza gru­pa spę­dzi­ła tam dwa dni, w tym czte­ry­sta osiem­dzie­siąt minut pierw­sze­go dnia (w trak­cie poda­wa­nia liczb Pani Dyrek­tor robi dłuż­sze prze­rwy dla zła­pa­nia tchu). Moż­na było spo­tkać cie­ka­wych ludzi, degu­sto­wać róż­ne potra­wy, oglą­dać tań­ce z róż­nych stron świa­ta, słu­chać śpie­wu, poga­dać z cudzo­ziem­ca­mi na zaple­czu, zbie­rać kape­lu­sze, tore­becz­ki, pen­dri­vy i inne gadże­ty. Tro­chę bola­ły nas nogi — pierw­sze­go dnia na Tar­gach prze­szli­śmy pięt­na­ście kilo­me­trów. Nacho­dzi­li­śmy się też w Pri­mar­ku, gdzie tanio moż­na dostać blu­zecz­ki, tore­becz­ki, sia­tecz­ki (jak tak dalej pój­dzie, może powstać powie­dze­nie „dobry hote­larz to mar­twy hote­larz” — pomy­śla­łem sobie 🙂 ).

Ja — Praw­dzi­wy trek­king po wszyst­kich zamiesz­ka­nych kon­ty­nen­tach, połą­czo­ny z ele­men­ta­mi zbie­rac­twa, łowiec­twa i zja­dac­twa. Jak ucznio­wie to znieśli?

Pani Dyrek­tor — Ucznio­wie byli fan­ta­stycz­ni — pod­czas całe­go wyjaz­du. Nato­miast mały pro­blem mie­li­śmy z Panem Jar­kiem. Pod­czas wyjaz­du upodo­bał sobie degu­sta­cję lokal­nych spe­cja­łów przy dźwię­kach har­fy. Nie mogli­śmy go od tego oderwać…

Ja — Dzię­ku­ję za ten wywiad. (Na koniec obrzu­cam wzro­kiem gabi­net. Nie dostrze­gam żad­ne­go nowe­go kape­lu­sza, tore­becz­ki, ani nawet sia­tecz­ki. Czyż­by Pani Dyrek­tor szła na Tar­gach za gru­pą zamiast na czele?)

Tyle na dzi­siaj. Dzię­ku­ję Karo­li­nie za zdję­cia, któ­re publi­ku­ję na blo­gu. Auf wiedersehen !

 1,015 total views