Spo­ty­ka­my się na dużej prze­rwie koło sali, w któ­rej wła­śnie mie­li zaję­cia. Są uśmiech­nię­ci, natu­ral­ni i skrom­ni, nie ema­nu­ją poczu­ciem wypeł­nia­nia jakiejś dzie­jo­wej misji. Przy­je­cha­li do nas, aby sobie po pro­stu poga­dać. Gdy do nich pod­cho­dzę i zaga­du­ję, nie czu­ją się ani zasko­cze­ni, ani spe­sze­ni. Od razu zaczy­na­ją nawi­jać, w zasa­dzie jed­no­cze­śnie. Wolon­ta­riu­sze-lek­to­rzy, Pau­li­na z Mek­sy­ku oraz Yigit (wymo­wa: Yyt) z Tur­cji, któ­rzy od dwóch tygo­dni przy­bli­ża­ją naszym uczniom kul­tu­rę swo­ich kra­jów, a przy oka­zji robią to po angiel­sku i hiszpańsku.

Pomi­nę począ­tek naszej roz­mo­wy. Jest tro­chę kan­cia­sty, pada w nim kil­ka oczy­wi­stych pytań i prze­wi­dy­wal­nych odpo­wie­dzi. Wra­że­nia z poby­tu? Pol­skie atrak­cje? Ulu­bio­na pol­ska potra­wa? Kra­ków. Góry. Pau­li­na — barszcz. Yigit — gołąb­ki. W tym ostat­nim przy­pad­ku odpo­wiedź pada ze stro­ny Szy­mo­na z kla­sy 3 et, któ­ry przez pierw­szy tydzień gościł Yigi­ta u sie­bie w domu. Turec­ki lek­tor pota­ku­je, jak­by tro­chę za gor­li­wie. Czyż­by Szy­mon gościn­nie fasze­ro­wał go w domu kapu­stą przez wszyst­kie sie­dem dni, spóź­nio­ny o 334 lata na Odsiecz Wiedeńską?

Roz­mo­wa roz­krę­ca się na dobre. Jestem cie­kaw, czy pol­ska szko­ła bar­dzo się róż­ni od szkół w Mek­sy­ku i Tur­cji. W odpo­wie­dzi sły­szę, że nie­ko­niecz­nie, cho­ciaż pew­ne odmien­no­ści fak­tycz­nie ist­nie­ją. Zacznij­my od Tur­cji, gdzie w nie­do­in­we­sto­wa­nych pań­stwo­wych szko­łach kla­sy liczą nawet ponad pięć­dzie­się­ciu uczniów. Jak sobie usią­dziesz z tyłu kla­sy, to przez cały dzień nie zoba­czysz nauczy­cie­la; wyją­tek to sytu­acja, gdy kole­żeń­stwo powia­do­mi cię głu­chym tele­fo­nem, że jesteś wzy­wa­ny do odpo­wie­dzi. Chcesz lep­szych warun­ków i nauki na wyso­kim pozio­mie, idź do jed­nej z wie­lu szkół pry­wat­nych. Ści­śnie cię moc­no za kie­szeń, odtąd zamiast kupo­wać skar­pet­ki, nauczysz się je po mistrzow­sku cero­wać. Jesz­cze inna spra­wa: turec­cy nauczy­cie­le cie­szą się dużym spo­łecz­nym powa­ża­niem. Jak znaj­du­ję w Inter­ne­cie (spraw­dzam po roz­mo­wie z lek­to­ra­mi), „nor­mal­ne jest zapra­sza­nie nauczy­cie­li na swój ślub”… A Mek­syk? Szko­ły w Mek­sy­ku przy­po­mi­na­ją nasze. Po chwi­li namy­słu Pau­li­na zauwa­ża, że mek­sy­kań­scy ucznio­wie mają dłu­gą prze­rwę na lunch.

Kil­ka zdjęć. Na pierw­szym prze­sym­pa­tycz­ny duet mek­sy­kań­sko-turec­ki. W unie­sio­nej dło­ni Yigit zda­je się trzy­mać rewol­wer — nie da się ukryć, że zarów­no on jak i Pau­li­na to dziel­ni despe­ra­dos. Przy­je­chać do naszej szko­ły, z tak dale­ka i w taką zim­ną porę roku (u nich chy­ba moż­na teraz wyle­gi­wać się na pla­ży, u nas — naj­wy­żej przed kwar­ców­ką w pia­skow­ni­cy)? Do tego docho­dzi koniecz­ność radze­nia sobie z róż­ny­mi, nie­ocze­ki­wa­ny­mi pro­ble­ma­mi. Taki kło­pot ma Pau­li­na. Nie wie, jak wró­cić do Mek­sy­ku — wyku­pi­ła bilet powrot­ny w liniach lot­ni­czych, któ­re zban­kru­to­wa­ły. A powrót tuż tuż… Czytaj dalej →