Rano dzwo­nił Justin. Chy­ba był nie­wy­spa­ny, bo wokal miał bez­wład­ny i okla­pły, jakiś taki bez życia. Zapy­tał tyl­ko, czy pani Mary­sia z por­tier­ni Tuwi­ma na pew­no ist­nie­je, czy też zosta­ła wyge­ne­ro­wa­na przez kom­pu­ter. Chy­ba liczył na tę dru­gą odpo­wiedź, ale od razu potwier­dzi­łem, że pani Mary­sia ist­nie­je w 3D. Ba, ist­nia­ła w Tuwi­mie już dwa­dzie­ścia sześć lat temu. Justin wes­tchnął cięż­ko i zaraz odło­żył słu­chaw­kę. Wie­dzia­łem, cze­mu dzwo­nił: oczy­wi­ście usły­szał naj­now­szy track pani Mary­si. Pio­sen­kę szcze­rą w swo­jej zwy­czaj­no­ści, napi­sa­ną przez życie i wysła­ną w świat bez udzia­łu agen­tów uzna­nych wytwór­ni muzycz­nych. Nie kry­ty­ku­ję tutaj Justi­na, są prze­cież tacy, któ­rzy go słu­cha­ją. Ale pani Mary­si z por­tier­ni też się słu­cha­ją. Bywa oble­ga­na. Każ­dy uczeń — jak widzę — oka­zu­je jej auten­tycz­ną sym­pa­tię. Jak jej nie ma na miej­scu, fani cho­dzą zagu­bie­ni po kory­ta­rzu z błęd­nym wzrokiem.

Dzi­siaj posłu­cha­my naj­now­sze­go utwo­ru pani Marysi.
Zanim do tego doj­dzie­my chciał­bym prze­ka­zać kil­ka wia­do­mo­ści z por­tier­ni. Czytaj dalej →