Witam po paru­dnio­wej nie­obec­no­ści na blogu.

Poszu­ku­jąc mate­ria­łów na wpis tra­fi­łem ostat­nio do szkol­ne­go archi­wum elek­tro­nicz­ne­go, gdzie spę­dzi­łem tro­chę cza­su prze­ko­pu­jąc się przez bazę danych. Nie brzmi cie­ka­wie, praw­da? Jak się jed­nak oka­zu­je, w tym wypad­ku było ina­czej. Na bazę, któ­rą udo­stęp­nił mi upo­waż­nio­ny i obe­zna­ny kole­ga skła­da­ły się uwa­gi, jakie nasi nauczy­cie­le wpi­sa­li swo­im pod­opiecz­nym w ostat­nich latach — masa mniej lub bar­dziej barw­ne­go mate­ria­łu poka­zu­ją­ce­go życie szko­ły od podwór­ka. Mnie ten mate­riał „roz­wa­lił”, kole­ga miał chy­ba jesz­cze gorzej, gdyż pochop­nie zaser­wo­wał go sobie pod­czas posił­ku. Pew­nie już nie brał się potem za paprycz­ki chi­li, jeśli miał je na talerzu…

Baza danych skła­da się z tzw. rekor­dów — kto wie, ten wie. Nie mam poję­cia, ile rekor­dów jest w wyka­zie szkol­nych uwag, za to wiem, że wpi­sy biją dwa rekor­dy: nudy i barw­no­ści. Jakieś osiem­dzie­siąt pro­cent uwag jest potwor­nie nud­na. Brak mun­dur­ka. Brak mun­dur­ka. Brak mun­dur­ka. BM. BM. BM. Na szczę­ście takie uwa­gi moż­na łatwo prze­sko­czyć, i jest szan­sa, że wylą­du­je­my na cie­kaw­szym „kwiat­ku”. A mamy w szko­le zdol­nych, doświad­czo­nych ogrodników.

Naj­star­sza zna­na mi uwa­ga brzmi: „kla­sa robi wieś”. Now­sze uwa­gi zazwy­czaj są tro­chę dluż­sze, ale nie zawsze bar­dziej pre­cy­zyj­ne. Za chwi­lę sami to zoba­czy­cie, rekor­do­wa uwa­ga ma tyl­ko czte­ry lite­ry, ile jed­nak w tym tre­ści! Koń­cząc ten wstęp chcę pod­kre­ślić, że przy­ta­cza­ny mate­riał czy­ta­łem bez zło­śli­we­go uśmiesz­ku. Sam jestem raczej spo­koj­ny, ale też odro­bi­nę „nawy­wi­ja­łem” w szko­le, cho­ciaż z pew­no­ścią nie tak spek­ta­ku­lar­nie, jak to nie­któ­re uwa­gi odnotowywują.
Czytaj dalej →

Dzi­siaj kil­ka zdań o matu­rach. Na począ­tek podam Wam tro­chę suchych fak­tów, daw­ka nie będzie śmier­tel­na. Do matu­ry pod­cho­dzi­ło w tym roku 115 uczniów, któ­rzy — jak wia­do­mo — zda­wa­li obo­wiąz­ko­wo język pol­ski, mate­ma­ty­kę oraz język obcy. Jeśli cho­dzi o przed­mio­ty dodat­ko­we, domi­na­to­rem oka­za­ła się geo­gra­fia, któ­rą wybra­ło 88 matu­rzy­stów; dru­gie miej­sce zajął język angiel­ski. Co cie­ka­we, po raz pierw­szy w histo­rii szko­ły zda­wa­no filo­zo­fię — wpraw­dzie do egza­mi­nu pode­szła tyl­ko jed­na oso­ba, ale jed­nak. Czy to nie przy­pad­kiem „spraw­ka” pro­fe­so­ra pod muszką?

A teraz chciał­bym zaj­rzeć za kuli­sy matur, przy czym ogra­ni­czę się do egza­mi­nu ust­ne­go. Oto jak wyglą­da dzień z życia egzaminatora…

Ranek przed egza­mi­nem. Egza­mi­na­tor budzi się. Parę sekund póź­niej docie­ra do nie­go lub niej (z regu­ły jest to pani) świa­do­mość, że nale­ży sobie zro­bić moc­ną kawę.

Oko­ło 7.30. Egza­mi­na­tor jest w już w Tuwi­mie. Jeśli jest prze­wod­ni­czą­cym Komi­sji Egza­mi­na­cyj­nej, uda­je się do gabi­ne­tu Dyrek­to­ra i wypo­wia­da taj­ne hasło, któ­re uwal­nia lawi­nę dal­szych wyda­rzeń.  Pierw­szym z nich jest zgrzyt zam­ka w sej­fie, po któ­rym plik zesta­wów matu­ral­nych lądu­je na rękach egza­mi­na­to­ra. Zesta­wom towa­rzy­szy plik pro­to­ko­łów, numer­ki do loso­wa­nia zesta­wów przez matu­rzy­stów oraz budzik. Z budzi­ka na egza­mi­nie będzie korzy­stać Komi­sja Egza­mi­na­cyj­na. Spo­koj­nie, cho­dzi natu­ral­nie o kon­tro­lę cza­su wypo­wie­dzi każ­de­go zdającego.

Chwi­la póź­niej. Prze­wod­ni­czą­cy Komi­sji wycho­dzi z gabi­ne­tu Dyrek­cji. Jeśli widać, że rano wypił tyl­ko jed­ną kawę, Pani Basia zaszy­ta pod wyso­kim kon­tu­arem w Sekre­ta­ria­cie rzu­ca hasło „tyl­ko żeby linij­ka i numer­ki wró­ci­ły”. Robi to oczy­wi­ście subtelnie.

8.00. Komi­sja Egza­mi­na­cyj­na syn­chro­ni­zu­je zegar­ki, zna­czy się zegar wiszą­cy na ścia­nie, budzik, oraz ewen­tu­al­nie jakiś dodat­ko­wy cza­so­mierz. Następ­nie egza­mi­na­tor w towa­rzy­stwie nauczy­cie­la z dru­giej szko­ły roz­po­czy­na odpy­ty­wa­nie. Przy­szli matu­rzy­ści zasta­na­wia­ją się czę­sto, któ­ry przed­sta­wi­ciel Komi­sji będzie ich odpy­ty­wał. Rze­czy­wi­stość jest taka, że zazwy­czaj pyta­ją nasi nauczy­cie­le, ale w potrze­bie mogą to zada­nie prze­ka­zać swo­im kole­żan­kom i kole­gom z dru­giej szko­ły. Matu­rzy­ści pyta­ją, czy egza­mi­na­tor z naszej szko­ły już kie­dyś zasłabł. Odpo­wiedź — w tym roku, jak i w każ­dym innym — jest przecząca.

Koniec pierw­szej run­dy odpy­ty­wa­nia. Komi­sja infor­mu­je matu­rzy­stów o wyni­kach egza­mi­nu. Kie­dyś publicz­nie ogła­sza­no każ­de­mu oce­nę, ale od paru lat wyni­ki poda­je się zain­te­re­so­wa­nym na dys­kret­nych kar­tecz­kach. Ucznio­wie wycho­dzą oży­wie­ni, nato­miast egza­mi­na­to­rzy uda­ją się na dłuż­szą prze­rwę, z któ­rej wycho­dzą odży­wie­ni. Za każ­dym razem ozna­cza to wizy­tę w sali nr 13 (tzw. Kata­kum­bach Tuwi­ma). Zdą­ża się tam raczej pospiesz­nie, ale nic w tym dziw­ne­go — sala 13 ofe­ru­je rege­ne­ru­ją­cy poczę­stu­nek: sma­ko­wi­te kanap­ki, zna­ko­mi­te sałat­ki, cia­sto i sok, lub orzeź­wia­ją­cą kawę… Spró­bu­ję ciast­ka z gala­ret­ką. Leciut­kie. Raczej nie roz­ma­wia się o samych matu­rach, a w każ­dym razie z pew­no­ścią nie jest to temat na całą prze­rwę. Mogę jesz­cze jed­no ciastko?

Dru­ga część odpy­ty­wa­nia przy­po­mi­na pierw­szą, cho­ciaż subiek­tyw­nie wyda­je się egza­mi­nu­ją­cym „tą dłuż­szą poło­wą”. Zwłasz­cza jeśli jakiś uczeń spóź­nia się na swój egza­min, co na szczę­ście zda­rza się napraw­dę bar­dzo rzad­ko. O ile wiem, wie­le lat temu jed­na matu­rzyst­ka spóź­ni­ła się o godzi­nę, ale było to wyni­kiem pod­to­pie­nia dro­gi z Cze­cho­wic-Dzie­dzic pod­czas lokal­nej powo­dzi — dziew­czy­na upar­ła się jed­nak i dotar­ła… Zna­cie może pio­sen­kę Elek­trycz­nych Gitar pt. „Idę do pra­cy”? Tro­chę by tu pasowała:

Idę do pra­cy przez rowy i doły

Idę przez bagno pogod­ny wesoły

Idę przez pole idę przez las

Idę do pra­cy ostat­ni raz…

(Elek­trycz­ne Gita­ry, śpie­wa Kuba Sienkiewicz)

Zakoń­cze­nie egza­mi­nu: nastę­pu­je ogło­sze­nie wyni­ków matu­rzy­stom, następ­nie kom­ple­tu­je się doku­men­ta­cję egza­mi­nu i zamy­ka salę. W sumie trud­no w egza­mi­nie o sen­sa­cyj­ne wąt­ki i nad­przy­ro­dzo­ne zja­wi­ska, cho­ciaż matu­ra i tak pozo­sta­nie jed­nym z pamięt­nych wyda­rzeń  w życiu każ­de­go maturzysty…

Idę po ciast­ko. Pozdra­wiam wszyst­kich, zwłasz­cza przy­szłych maturzystów!